Kłusownictwo

Kłusownictwo, zabijanie, chwytanie lub ściganie zwierzyny bezprawnie, w sposób niedozwolony lub w niedozwolonym czasie i miejscu, pojęcie kłusownictwa szczegółowo określają odpowiednie przepisy prawne (łowieckie prawo); do kłusownictwa łowieckiego zalicza się w Polsce m. in. polowanie bez przynależności do PZŁ, bez pozwolenia na broń i zezwolenia zarządcy lub dzierżawcy obwodu łowieckiego, polowanie w czasie ochronnym, pozyskiwanie zwierzyny za pomocą wnyków, sideł itp. polowanie na terenach nie będących obwodami łowieckimi.

Narzędzia i akcesoria kłusownicze są przeróżne. Jednakże najstarszym sposobem kłusowniczym, jednocześnie najokrutniejszym - jest wnykarstwo. We wnyku zwierzyna ginie z głodu lub dusi się w strasznych męczarniach. Ponieważ posiadamy głównie zwierzynę grubą, więc na naszym terenie kłusownictwo w zasadzie jej dotyczy. Były znalezione na wnyku dziki, sarny, jelenie a nawet łosie – patrz foto. poniżej. Zwierzyna taka najczęściej jest zmarnowana, czyli zginęła nie potrzebnie, bez sensu. Kłusownik do niej albo boi się podejść, albo ona narobi tyle zamieszania że podjęcie jej dla kłusownika staje się ryzykowne i rezygnuje z niej. Miejsca szczególnie penetrowane przez kłusowników to małe zagajniki, bagienka, a także obrzeża rezerwatów, czyli głównie miejsca gdzie myśliwi i inne służby rzadziej zaglądają. Należy oczywiście pamiętać, że zwierzyna znaleziona na wnykach, ginąca w wypadkach, oraz znaleziona martwa na skutek innych okoliczności /wałęsające się psy, wilki, choroby/ jest wliczana w plany pozyskania.

Młody łoś, zginął w strasznych męczarniach, złapany na wnyk za chrapy.